Okyanus Oksijen Kaybediyor, Yakında Daha Fazla “Ölü Bölge”‘nin İzleneceği Söyleniyor
“Bir balık nefesini ne kadar tutabilir?”
Oregon Eyalet Üniversitesi biyoloğu Francis Chan’in bilim kariyeri, Oregon kıyılarında ilk araştırma gezisine hazırlanan doktora sonrası araştırmacıyken başladı ve onu tamamen farklı bir yolculuğa gönderen bir telefon aldı.
Balıkçılar yakınlardaki garip olayları bildirmeye başlamışlardı. pota üstüne pota, kovalarca ölü yengeci yukarı çekiyorlardı ve bir ahtapot, göremedikleri bir şeyden kaçmak için balıkçıların iplerine tırmandı. Tekneyi zaten ayırttığı için, Oregon Balık ve Yaban Hayatı Departmanı, Chan’den petrol sızıntısı veya kırmızı gelgit gibi bariz suçluları aramasını istedi.
Sorunun ne olduğunu sualtı sensörlerini bölgeye yerleştirene kadar fark etmedi: Bölgedeki çözünmüş oksijen seviyeleri o kadar tehlikeli bir şekilde düşmüştü ki, deniz canlıları ellerinden geldiğince kaçmaya başladılar. Yapamayanlar, okyanus tabanı boyunca toplu bir mezarlık oluşturacak şekilde ölüp kalıyorlardı.
Chan, bunun daha önce olup olmadığına bakmak için arşivlere geri döndü ve hayır, şimdi “hipoksik alanlar” olarak bilinen bu düşük oksijenli bölgelerinin eskiden kıyıya bu kadar yakın olmadığını öğrendi.
Chan, “Sonra bir sonraki yıl, ondan sonraki yıl ve ondan sonraki yıl tekrar geldi” dedi.
Şimdi, her yaz Oregon kıyılarında mütemadiyen bir saat gibi hipoksik bir bölge oluşuyor. Aslında tam şu anda orada. Washington Post geçen ay, ölümcül suların şimdi 7.700 mil kareye yayıldığını ve aslında bu yılın başlarında oluşmaya başladığını bildirdi – kötüleşen iklim değişikliğinin okyanusu nasıl büyük ölçüde değiştirdiğinin ve şimdi okyanusun bazı kısımlarını yaşama tamamen düşman hale getirdiğinin açık bir işareti.
Chan, hipoksik alanların oluşmasının nedenlerini iki temelde tanımlıyor.
Biri; temel kimya tarafından belirlenir. Sıcak su, soğuk su kadar çözünmüş gaz depolayamaz. Sonunda Amerika Birleşik Devletleri’nin batı kıyısına ulaşan su, okyanus boyunca battığı ve aktığı Japonya çevresinde yolculuğuna başlıyor, diye açıklıyor. Ve yükselen küresel sıcaklıklar yüzünden Chan, suyun elli yıldır oksijen kaybettiğini keşfetti.
Diğer;i değişen küresel çevre tarafından da başkalaşan akımlar ve rüzgar modelleri ile ilgilidir. Yükselen bir rüzgar (suyu kıyıdan uzaklaştıran bir esinti) düşük oksijenli bir su cebine çarptığında, iyi tanımlanmış bir hipoksik alan oluşturur. Bu, daha sığ suların geniş, düz kıta sahanlıklarına sahip alanlar gibi ayırt edilebilir coğrafi özellikler etrafında gerçekleşme eğilimindedir. Ancak, coğrafyadan bağımsız olarak hipoksik koşullar hala ortaya çıkabilir ve sıcaklıklar artmaya devam ettikçe muhtemelen kıyı boyunca daha yaygın hale gelecektir.
Chan, Futursim’e “İklim değişikliğinin bu iki kolu çektiğini biliyoruz ve bunun sonuçlarını görüyoruz” dedi. “Sanırım biraz suskunlukla söylüyorum ki, okyanusların geleceğinin nasıl göründüğünü düşündüğümde, sadece Oregon’da değil, batı kıyılarında da, bilimin bizi gerçekten hipoksi krizlerine çok daha yatkın bir okyanusa işaret ettiğini düşünüyorum.”
Hipoksik bir olay meydana geldiğinde, bölgedeki yengeçler normal gibi bir balıkçı potasına kıvrılabilir ve sonra – Chan Zoom röportajımızda tehlikeli bir hipoksik su akımı tarafından sollanıp durdukları yerde boğulan bir wooshing sesi çıkardı – Meslektaşlarından biri, daha fazla oksijen zengini koşullara kaçmaya çalıştıkları yüzeye yakın bir yerde pisi balığı ve diğer deniz tabanında yaşayan balıkları yakaladı.
Anekdot olarak, balıkçılar Chan’a oksijene kaçan yengeçleri yakalamak için yeni bir hipoksik alan hakkında konuşmaya başladığında körfeze koştuklarını söylediler. Güney Afrika’da hipoksik bir bölge sıklıkla o kadar kötüleşiyor ki, boğulan ıstakozlar sudan çıkıp sahilde ölüyor diye ekledi.
İklim değişikliği ilerledikçe ve sıcaklıklar yükseldikçe, bu hipoksik bölgelerin daha fazlasının – halk arasında “ölü bölgeler” olarak adlandırılan – Pasifik kıyı şeridinde ortaya çıkmasını bekleyebiliriz. Chan, bu olduğunda daha büyük, daha uzun süreli ve daha şiddetli olacaklarını söylüyor. Chan, bilim insanlarının California kıyılarında, yıllar önce Portland’dan alınan verilere ürkütücü derecede benzeyen anormal derecede düşük oksijen bölgeleri tespit ettiklerini açıkladı.
Chan, “Kaliforniya’da şu anda sadece birkaç hipoksik olay raporu var” dedi. “Ve verilere bakıldığında, Oregon’un [oksijen seviyelerinin] düşük olduğu ama bariz düşük olmadığı yerlerde her zamanki gibi görünüyor. Bu yüzden gerçekten buna meyilli. Soru şu ki, ‘Kaliforniya’da hipoksiye neden olan bu kolları aşırı yüklerseniz ne olur? Daha fazla ve daha yoğun hipoksik alan riski var mı?’ Bunun olası bir senaryo olmadığını iddia etmek zor olur.”
Chan gibi bilim insanlarının her yıl nerede ortaya çıkacaklarına dair güçlü bir sezgileri olsa da, bu olayları takip etmek zordur. Sensörler Chan’ın kariyeri boyunca büyük ölçüde gelişmiş olsa da, hala son derece pahalılar ve çalışması için teknik eğitim gerekiyor. Ayrıca, okyanusa birer birer yerleştirilmeleri gerekiyor, bu nedenle araştırmacılar büyük ölçüde devlet kurumları ve ticari balıkçılar ile ortaklıklara güveniyor.
Chan, şu anda araştırmacıların karşılaştığı zorluk, kendisinin ve meslektaşlarının, hipoksik alanların nasıl ve neden oluştuğu, onları nerede bekleyeceği ve tam oksijen çözünürlük seviyelerinin nasıl kaydedileceği konusunda sağlam bir anlayışa sahip olmaları olduğunu söylüyor. Ancak, hipoksik bir alanda olmanın, kendilerini içinde sıkışmış bulan su yaşamı için ne anlama geldiğini tam olarak anlamıyorlar.
Chan, “Verileri gerçek zamanlı olarak geri alıyoruz, ancak ‘düşük ne kadar düşük?’ gibi biyolojik eşikleri anlamak zor” dedi. “Önümüzdeki 18 hafta boyunca okuma, litre [su] başına 1,4 mililitre [oksijen] ise, ki bu, ‘Bir balık nefesini ne kadar süre tutabilir?’ gibi olur.”
Şu anda okyanuslara zarar veren bir başka belirgin ekolojik yıkım biçimini ele alalım: asitlenme. Okyanus asitlenmesini araştıran bilim insanları, daha geniş ekolojik fenomenin deniz canlıları bireyleri üzerindeki, çözülmüş yengeç kabukları veya köpekbalığı pulları şeklindeki, etkilerini anlamalarına yardımcı olan çok somut bir biyo-belirteçlere sahiptir.
Chan veya meslektaşlarının oksijen kıtlığı baskısı altındaki organizmaların biyolojik eşiklerini belirlemek için alabilecekleri net bir biyolojik ölçüm yok, diye açıkladı, ancak bulmaya çalışıyorlar.
Chan, “Şu anda, ‘peki, bu balık o kadar sağlıklı görünmüyor’ demek yerine yeni tahlillere bakıyoruz” dedi. “Sanki, ehhmm, hipoksi olduğu için mi? Balığın yanlış annesi olduğu için mi? Örneğin, hipoksiye atfedebileceğimiz bir organizmada biriken belirli oksijen stresi bileşiklerinin olup olmadığını belirlemek için yeni hedeflenmiş tahlillere bakıyoruz.”
Chan’a göre başka bir konu, bilim insanlarının okyanusta kaç tane balık olduğu hakkında hiçbir fikrinin olmaması. Ve onları saymak, ya kesinlikle yapmak istemediği el emeğini ya da akustik araştırmalar, video beslemelerini analiz eden yapay zeka veya bir bölgeden geçen hayvanlar tarafından serbest yüzen eDNA’yı toplama gibi kanıtlanmamış teknolojiyi gerektirecektir. teknik olarak umut vaat ediyor, ancak henüz uzaktan yararlı sonuçlar sağlayamıyor.
Durumun korkunç gerçekliğine rağmen, Chan’ın gerçekten yüzleşmek istediği şey, herkesin “ölü bölge” ifadesini kullanmayı bırakmasını istemesiydi.
Birkaç hafta önce, çaresiz ahtapotun aşağıdaki ölümcül sudan kaçmak için sudan çıkmasından yıllar ve yıllar sonra Chan, başka bir keşif gezisine çıktığını söyledi. Chan’ın sensörleri deniz tabanının yakınındaydı ve ölümcül bir hipoksik olayı kaydetti. Bu arada, yüzeye yakın ekip, etrafta yüzen ve havaya sıçrayan çok sayıda somon balığını izlemekle meşguldü.
Fütürizm’e konuşan Chan, “Tanrı aşkına, kaptan mavi bir balina gördü” dedi. “Biliyorsun, oldukça canlı bir okyanus.”
Derleyen: Özgür Yardımcı
Okyanus Oksijen Kaybediyor, Yakında Daha Fazla “Ölü Bölge”‘nin İzleneceği Söyleniyor
Kaynak: https://futurism.com/