“Plüton’un Ötesinde Gizlenen Mars Boyutundaki Uzaylı Gezegenler” Olabilir
Dış Güneş Sistemi, vahşi doğanın son sınırı gibidir. Güneş’ten o kadar uzaktır ki teleskoplarımız orada ne olduğunu kolayca göremez; gezegen diskinin uzak bölgelerinde hangi garip nesnelerin gizlendiğini kimse tahmin edemez.
Neptün’ün yörüngesinin ötesine uzanan küçük, buzlu kayalardan oluşan bir alan olduğunu biliyoruz. Burası cüce gezegenler Plüton, Eris ve Haumea’nın bulunduğu Kuiper Kuşağı’dır. Bunun çok ötesinde, gerçek boyutu bilinmeyen, tüm Güneş Sistemi’ni çevreleyen küçük kayalardan oluşan devasa bir küresel alan olan varsayımsal Oort Bulutu vardır.
Güneş Sistemi’nin uzun periyotlu kuyruklu yıldızlarının buradan kaynaklandığı düşünülmektedir; peki orada başka neler gizleniyor olabilir? Kışkırtıcı bir olasılık, gezegenlerin varlığıdır – sadece eski gezegenlerin değil, yabancı yıldızlardan gelenlerin de.
Şimdi Princeton Üniversitesi’nden teorik astrofizikçi Amir Siraj, dışarıda bizim görüşümüzden gizlenmiş kaç tane yabancı gezegen olabileceğini hesapladı. Siraj’ın hesaplamalarına göre, tamamen matematiksel bir düzeyde, Mars’tan daha büyük kütleye sahip 1,2; Mars’la karşılaştırılabilir kütleye sahip 2,7; ve Merkür’ünkiyle karşılaştırılabilir kütleye sahip 5,2 gezegen olabilir.
Bunlar sadece diğer eğitimli tahminlere dayanan eğitimli tahminlerdir, ancak orada uzak bir yıldızdan seyahat eden tek bir gizli dünya olabileceği fikri kesinlikle büyüleyici bir fikirdir.
Tüm bu soru, ilk kez 2000 yılında yayınlanan ve serbest yüzen ya da haydut gezegenler olarak bilinen gezegenlerin keşfiyle ortaya çıkmıştır. Bunlar yıldızlarından kopan ve galakside başıboş dolaşmak üzere kendi sistemlerinden ayrılan gezegenlerdir. Yerçekimsel etkileşimlerin bunun için gerekli olan istikrarsızlığı oldukça kolay bir şekilde ürettiği ve uzayda savrulan bir sürü gezegene yol açtığı düşünülmektedir.
Bu fenomenin ne kadar yaygın olduğu belli değil, ancak bu yalnız gezegenleri tespit etme konusunda giderek daha iyi hale geliyoruz, bu da sayı tahminlerinin daha kesin hale geldiği anlamına geliyor.
Daha da ilginci, bu gezegenlerin illa ki birbirlerine bağlı kalmayacakları düşüncesi. Eğer bir yıldızın biraz yakınından geçerlerse, kütleçekiminin etkisi altında kalabilirler. Bunun daha küçük ölçekte gerçekleşebileceğini biliyoruz – Jüpiter tam bir uzay taşı hırsızı gibi görünüyor.
Siraj bunun Güneş’in başına gelme olasılığını bilmek istedi. Bu yüzden, Samanyolu’ndaki haydut gezegenlerin sayılarına ve haydut gezegenleri yakalaması muhtemel yıldızların yüzdesine ilişkin tahminlerle işe başladı. Bu bilgileri, Güneş Sistemi’nin yakınından geçen bu gezegenlerin Güneş’in çekim gücüne yakalanma olasılığını hesaplamak için kullandı.
Hesaplamaları, Merkür ile Dünya kütlesi arasında bir yerde, soğuk ve karanlıkta takılan bir gezegen olma ihtimalinin oldukça yüksek olduğunu gösterdi.
Makalesinde “Basit bir teorik argümana dayanarak, yakalanan karasal gezegenlerin dış güneş sisteminde var olma ihtimalinin yüksek olduğunu gösterdik” diye yazıyor.
“Gelecekteki çalışmalar, serbest yüzen gezegenlerin yanı sıra diğer yıldızlara bağlı gezegenlerin yakalanmasını ve tutulmasını daha ayrıntılı olarak inceleyen simülasyonları içermelidir. Ayrıca simülasyonlar, yakalanan gezegenlerin yörünge düzlemi ve gökyüzündeki konumu için olasılık dağılımına ışık tutabilir. Gelecekteki çalışmalar, yakalanan gezegenlerin varlığı için diğer gözlemsel testleri de keşfetmelidir.”
Eğer bir tanesi gökyüzünde yeterince uygun bir konumda olursa, şu anda Şili’de yapım aşamasında olan ve 2025 yılında bilim faaliyetlerine başlaması beklenen Vera C. Rubin G Olabilir özlemevi ile onu tespit edebileceğimizi de ekliyor.
Derleyen: Deniz KAFKAS
Kaynak: “Plüton’un Ötesinde Gizlenen Mars Boyutundaki Uzaylı Gezegenler”
Nube, Karanlık Madde Modeline Meydan Okuyan Neredeyse Görünmez Galaksi